นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ยามสายหมอกเลือน
ความลึกลับแห่งพนาวัน กลืนกินทุกสิ่งอย่างภายใต้อากาศมืดมน แต่ไม่สามารถดวงจิตอาวรณ์แรงกล้านั้นได้ " เธอ" เพียงต้องการกลับบ้าน เท่านั้นจริงๆ
ผู้เข้าชมรวม
285
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
285
หมวด : ระทึกขวัญ / ผี
อัปเดตล่าสุด : 6 ส.ค. 54 / 22:12 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
การออกติดตามหญิงสาวผู้สาบสูญ ใกล้หมดหวังเต็มทนแล้ว....
เธอจะอยู่ท่ามกลางพงไพรอันน่าสะพรึงนี่...
โดยยังมีลมหายใจ...
หรือเหลือเพียง...ร่างไร้วิญญาณ...
เขาจะต้องพาเธอกลับบ้าน..
ไม่ว่าหญิงสาวผู้นั้น จะอยู่ในสภาพใด
แม้เธอเหลือเพียงดวงจิตอาวรณ์ก็ตาม.....
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
วามมืืบลานเ้าเือฟ้าสีเพลิทีละน้อย มวลอาาศเย็นปลุมราวแท่น้ำแ็ปาเือนผิวลึถึระู พันธุ์ไม้รอบายพริ้วเลื่อนทาบเป็นเาำบนผืนาละเลโลหิเบื้อบนล้ายอสูรายยับายอย่ามีีวิีวา โพล้เพล้เ็มทีแล้ว วไฟแห่วามหวัเหมือนะมอับล ผมเหยียบเบรระาี๊ฟให้หยุเียะแ่หินให่ ใบไม้แห้เรี่ยบนพื้นฟุ้ึ้นเหนือเนินิน่ำๆามลมวูบให่ อาารปวหนึบไปทั่วร่าเล่นเอาสมอีบันไปเสียื้อๆ ผมนปัา เพื่อนเ้าหน้าที่ทุน็่าพยายามอย่าสุวามสามารถแล้ว หรือผืนพนาวันใบับหิสาวผู้นั้นเอาไว้อย่านั้นหรือ
“ อ้าว...อรถทำไมวะ”
ายผิวล้ำภายใุ้ลายพราผู้อยู่เบาะหลัเอ่ยัวามิฟุ้ระายอผมึ้นมา
“ วันนี้พอแ่นี้่อนเถอะพี่...มืมาแล้ว”
ผมอบพี่รีไปอย่าหมหนทา แ่อีใหนึ่ลับเี่ยวพันภาระิเอาไว้นรู้สึระา มันถู้อแล้วหรือที่ผมะละทิ้ผู้หิัวเล็ๆนหนึ่ให้พลัอยู่ในพไพรเว้ว้า ภาพภยันอันราย่าๆผุึ้นเาะินหัวในไม่เหลือิ้นี ผมอยาะามหาเธอให้พบในวันนี้ อนนี้เลย แ่มันเป็นไปไม่ไ้ริๆ วามมืมิล้ายเื้อมมือมารเ้ารอบำทุอูในบรรยาาศเป็นเมหมอบัสายาาทุสิ่อย่า รวมทั้ัวเธอ หิสาวผู้สาบสู....
“ เออ..็ริอแนะ...ลับ่ายเถอะ..เี๋ยวพรุ่นี้่อยมา่อ็แล้วัน”
พี่รีเอ่ยึ้นอย่าเห็นวร ึ่พรรพวเบาะหลั็ูเหมือนะเออออห่อหมามันไป
ล้อหนาหนัเหวี่ยลับไปทาเิม ทาที่มันามา ฝุ่นทรายและใบไม้แห้ฟุ้ลบไล่หลัท้ายรถ ลมหนาวพัปะทะายอย่าหนัหน่ว
เธอ็ะรู้สึไม่่าไปาผม...
ืนนี้เธอะเป็นอย่าไรบ้า ะนอนู้ายอย่าหนาวเหน็บหรือะนอนอุ่นอยู่ภายใ้เพิผาที่ไหนสัแห่ ะหิวโหย ระหาย ไร้อาหารถึท้อหรือะอิ่มาเสบียที่หาไ้ ถ้าเธอพอะเอาัวรอ ผมพยายามสลัวามิึ่เหมือนบ่วพันผูิให้ทรมาน
อุหภูมิล่ำลอย่ารวเร็วนน่าใหาย ฟ้าสีเพลิเมื่อรู่แปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเินสนิท เสียสัว์ป่าู่ร้อลอรารีเวลาออหาินอพวมัน ี๊ฟแล่นัป่าแห้แล้มุ่หน้าสู่หน่วยทหาร ่ายที่พัอพวเรา ืนนี้็ะ้อเรียมวาแผนเส้นทาารามหาันใหม่อีรั้หนึ่ แม้ไฟแห่วามหวัะริบหรี่แ่วามพยายามนั้นไม่เยไร้ผลอย่าแน่นอน อเพียพาเธอลับบ้าน....
ถึแม้ว่าะพบเพียร่าไร้ลมหายใ็าม....
ปลายเถาวัลย์อ่อนห้อยโยา้นไม้สูให่ไหวามลม พาลทำให้ิินภาพถึสิ่น่าสะพรึในวามมืและลึลับในไพรส์ มันล้ายับรูปหิสะบัผมำเาสยายยาว ิ้หรีเรไรรีเสียเ็แ่อื้ออึระทบโสระมไปหม
ารสนทนาอพรรพวเบาะหลัับล สร้าวามเียบอย่าร้ายา ผมเลียบรรยาาศแบบนี้ วามเียบมัทำให้ิใอผมฟุ้่านเสมอ นึอยาะเริ่ม้นบทสนทนาอะไรสัอย่าหนึ่ แ่่ามันเถอะ ทุนะเหนื่อยล้าันมามาพอแล้ว
รถันน้อยโเี่ยวท่ามลามวลพฤษาาิยัวิ่่อไปอย่าทรห เมื่อไระถึที่หมายสัที ถนนาลับมันยาวว่าามาหรืออย่าไร ผมนึ่อว่าในใ ทั้ๆที่รู้ว่ามันเป็นวามผิอัวเอนั่นแหละ พยายามเพ่สายาผ่าวามมืหาทาลับนั้นยาลำบาเหลือเิน ที่ริเป็นเพราะวามันทุรัอพวเราทุนรวมทั้ัวผม้วย่าหา ที่ยื้อเวลานล่วเลยมามื่ำนานี้
ะแ่หินให่ำทะมึนล้ายร่าปีศายืนระห่านท่ามลาวามมืมน ปลุม้วยพุ่มไม้รึ้มหนารอวันฟื้นานิทรา หมอบาที่เืออยู่โยรอบเสริมบรรยาาศให้ไม่น่าย้ำรายเ้าไปใล้
สายาอผมสะุ้ับอะไรบาอย่า....
ล้ายับมีวามเลื่อนไหวอยู่ริมทา......
วัถุสีาวยับ้าๆใล้เพิหินให่เบื้อหน้า.....
อะไร..?
หยุ...ไม่..ผมะไม่ิถึอะไรทั้สิ้น......
แ่ผมยัไม่ไ้ยับล้ามเนื้อแม้แ่มัเียว...
วามิใยัไม่ทันไ้แล่นเ้ามาในสมอ....
ร่าีาวเลื่อนัหน้ารถในระยะระั้น ผมหัพวมาลัยสุแรหมายพ้นสิ่นั้น ล้อันรถเหวี่ยัวไปรอบๆอย่าบ้าลั่ พรรพว่าระเ็นออาเบาะหลัาแรระาอันุัน แ่ัวผมยัยึพวมาลัยเอาไว้เป็นที่พึ่สุท้าย ้าลำฝั่ร้ามนับเหวี่ยอัับผาหิน เสียััมปนาทล้ายโสไม่รับรู้สุรเสียใๆทั้สิ้น ร่าอัน้านาลอยึ้นในอาาศ ่อนะระแทพื้นใบไม้แห้อย่าหนัหน่ว วามเ็บปวเ้าู่โมทั่วสรรพายแทนวามปวาเมื่อรู่ อเหลวเหนียว้นไหลทะลุผ้าลายพรา หัวปวหนัไปหม น้ำเหนอะหนะเปรอะใบหน้าไปเสีย้าหนึ่ ผมปวแน ระูสีาวโพลนแททะลุออมานอผิวหนั
แล้วนอื่นๆล่ะ.....
ผมวาามอาระยำเยินอรถ มันล้ายับเศษระาษถูยำแปะเอาไว้้าผา ร่าพรรพวถูเหวี่ยระายออไปนละทิศละทา ถ้าำไม่ผิ บานถูเหวี่ยออั้แ่่อนรถอัับผาหินเสีย้วย้ำ อย่า....อย่าให้มีใร้อเป็นอะไรเลย...
แน้าวาที่ยัใ้ารไ้ ่อยยันายปวร้าวึ้นาพื้น เศษินและใบไม้ิามร่าโยที่ไม่มีแม้ำลัะปัมันออไป สายาพร่ามัวพาร่าเินไปอย่าไร้ทิศทา เหมือนะเอียวูบอีรั้ ผมทรุลบนพื้นพยายามมอไปรอบๆ ยัไม่มีใรฟื้นึ้นมาแม้แ่นเียว หรือผมะ้อายอยู่ที่นี่ ให้ายสิ...ใร็ไ้ื่นึ้นมาสัทีเถอะ...แ่ยัปราศาวามเลื่อนไหวใาเาะุ่มที่นอนู้อยู่บนพื้น
มือเรียวามเอื้อมับ้นแนวาผมเอาไว้อย่าแผ่วเบา....
สัมผัสนิ่มนวลอสรี......
ใบหน้านวลเปื้อนยิ้มอเธอาวเ่นแม้ในวามมื....
“ ่อยๆลุึ้นสิ”
หรือผมะาฝาไม่็ะเหลือแ่วิา..เธอำลัพูับผมอย่านั้นเหรอ
“ นี่ผมายแล้วใ่ไหม....”
หิสาวหัวเราะิ บันับำถามอผม แ่ผมไม่รู้สึอย่านั้นเลยแม้แ่น้อย
“ เปล่าสัหน่อย....ุยัไม่ายนี่...็รู้สึัวีไม่ใ่เหรอะ”
เธอถามอย่านั้น ผมไม่รู้หรอว่าะอบอย่าไร ถ้าผมเยายมา่อน็ะเ้าใวามรู้สึอมันอยู่หรอ มือเย็นเียบปานน้ำแ็ระุเหมือน้อารให้ผมลุึ้น รอยยิ้มอ่อนหวานนั่น่วยปลอบประโลมให้วามหวาลัวในัวเธอมลายหายไปอย่าน่าเหลือเื่อ ผมไม่ลัวเธอเลยถึแม้ะรู้อยู่แ่ใว่าหิสาวผู้นี้เป็นอะไร อ้อมแนมัุราอยู่ใล้เพียเอื้อม มันอาะวนัวผมแล้ว็ไ้ระมั
ภาพรูปถ่ายอหิสาวท่าทาร่าเริสใสผู้นั้น แล่นเ้ามาในห้วิ
เธอ.....ือหิสาวผู้สาบสูนนั้น.........
“ ไม่ทันแล้วใ่ไหม”
ยิ้มละไมผุบนใบหน้าาวีนเือสีน้ำเินอ่อน ผมำเส้นบาระบนวหน้าอเธอเบาๆามแรลม มือผมเย็นยะเยือึ้นมาอย่ารู้สึไ้ และมันลอยาวึ้นมาาวามมื ล้ายๆับเธอ
“ ทันหรือไม่ทันน่ะ...่ามันเถอะ..อย่าน้อยวามพยายามอุไม่สูนี่ะ...ันอยู่แถวๆนี้เท่านั้นเอ”
น้ำาเอ่อท่วมในวใโยไม่ปราให้เห็นภายนอ
“ ุะเ็บปวมา...ผมอโทษ....ผมไม่รู้ว่าะใ้ยัไ..”
ำพูุอยู่ที่ลำออย่าระอัระอ่วน มันเป็นวามรู้สึผิ มันเป็นวามผิที่ไม่น่าให้อภัยัวเอ
“ ไม่ใ่วามผิอุเลย่ะ....อย่าโทษัวเอเลย”
ผมยัทรุอยู่รนั้น วามเ็บปวยัรบวนิอยู่เนือๆ อย่าน้อยมัน็เป็นเรื่อแสว่าผมยัมีีวิอยู่ มือเย็นนั่นยัับแนผมเอาไว้ ผมไม่รู้ว่าเธออยาะเอาผมไปอยู่้วยหรือ้อาระ่วยเหลือันแน่
“ ุไม่้อใ้อะไรทั้นั้น....แ่พาันลับบ้าน...ันอยาลับบ้าน..”
น้ำเสียเรียบเย็นอเธอเริ่มระส่ำ น้ำาสีำไหลัแ้มสีาวเผืออเธอ ึ่ไม่้อเาว่าอเหลวสีเ้มนั่นืออะไร
“ ที่นี่ทั้เียบ....ทั้หนาว.....ไม่มีใรเลย...ันอยู่นเียว...ันเหามารู้ไหม”
ผมเ้าใวามรู้สึอเธอ แม้เธอไม่ปริปา ผมไม่ลัวเลย.....
วามสสารลับเ้ามาแทนที่อย่าไม่น่าเื่อ...........
สิสัมปัะใล้ะับมื ร่าายอันหนัอึ้เมื่อรู่ลับเบาหวิว
ไ้เวลาแล้วใ่ไหม.........
ารประมวลสิ่่าๆในบรรยาาศหยุลั่วะ ล้ายหลับไป
“ ันอยาลับบ้าน...”
มีเพียเสียนั้นที่ยั้อสะท้อนอย่ามีัวน
................................................................................................................................................................
เสียวามเลื่อนไหวไปมาปลุิให้ื่นึ้นมา วามหนาวเย็นลึถึระูนั้นถูแทนที่้วยไออบอุ่นรอบาย วามเ็บปวูเหมือนะย้อนลับมาเล่นานอีรั้หนึ่ แสอาทิย์สีนวลทาบบนเปลือาล้ายับบัับให้มันเลื่อนเปิออ หัวปวหนั มึนื้อไปหม สายาอันพร่าเลือน่อยปรับวามมัึ้นทีละน้อย
“ เป็นยัไบ้า...”
ผมำไ้ในทันทีว่าือเสียพี่รี ถึแม้ว่าร่ามนุษย์รนั้นะยัลุมเรืออยู่็าม
“ มันเิอะไรึ้นเนี่ยพี่”
เสียผมอ่อนแรนแทบำัวเอไม่ไ้ ภาพายผูุ้้นเยปราัเนแล้ว ล้ายับนเพิ่สร่า แนวายันายึ้นเพื่อวามสะวในารสื่อสาร สายาอผมเพิ่ะสะุับบาแผลถลอบนร่าพี่รี
“ ัน่าหาที่้อถามแ...เมื่อวานน่ะ...ที่ันถูเหวี่ยรถลมา..พอฟื้น็เห็นแนอนมอเลืออยู่้าๆรถนั่นแหละ...แล้วลว่าเมื่อืนมันเิอะไรึ้น....หะ..? ”
ผมลืน้อนำอบลไป บอไป็ะถูล่าวหาว่าเป็นพวิหลอนเสียเปล่า ใระเื่อ...?!
“ ็.....็ผมเห็นัวอะไร็ไม่รู้วิ่ัหน้ารถ...อาะเป็นสัว์ป่าหรืออะไรสัอย่า...ผมอโทษ...ที่ทำให้พวพี่ทุนเือร้อน....แล้วทุนเป็นยัไันบ้า”
รู้ัวี....ว่าหัว้อารสนทนาหัเหออาประเ็นไปมา
และผมโห......
“ ไม่มีใรเป็นอะไรหรอ...แน่ะหนัสุแล้ว”
ทุนไม่เป็นอะไร ผม่อยเบาใึ้นหน่อย...
แ่......ผู้หินนั้นล่ะ....
“ แล้วพวพี่ามาน่อหรือเปล่า”
พี่รียัไม่ละสายาออาาร่วนทำอะไรบาอย่าับล่อพยาบาล
“ ็าม....แ่ยัไม่ไ้เรื่อว่ะ”
เาพูพลาส่ายหน้าอย่าสิ้นหวั
“ แ่ผมรู้......ว่าเธออยู่ที่ไหน”
พี่ปละออาล่อใบนั้น สายาอเาายแววประหลาบาอย่ามาที่ผม
“ หมายวามว่ายัไ...”
“ ็หมายวามามที่พู....ศพอเธออยู่รผาหินที่ผมับรถนเมื่อืนนี้นั่นแหละ”
พี่รีเ้าใวามหมายอมันในัวโยไม่้ออธิบาย เาปราออไปพร้อมับลูน้ออีสามสี่น มุ่สู่ที่หมายในทันที
ใล้่ำเ็มทีแล้ว ิใเริ่มลุลี้ลุลนอยู่ไม่สุ แ่เหมือนับฟ้าินเป็นใ...
มีเสียใรปราอยู่นอประู.....
เธอไ้ลับบ้านแล้ว....
รอยยิ้มอ่อนหวานอหิสาวเบื้อหน้าผมเป็นสิ่ยืนยันไ้ี....
ผลงานอื่นๆ ของ gentle-smile ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ gentle-smile
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น